O BNG non vota a favor dos orzamentos de Neda

Bloque Nacionalista Galego,diante do debate de orzamentos do Concello de Neda gostarianos facer unha serie de consideracións e reflexións, con respecto aos mesmos:
1. Temos que facer crítica do talante demostrado, polos socios de goberno de Neda, ainda que teñen maioría absoluta para aprobar os orzamentos, calquera grupo político que se precie de democrático, sempre busca o consenso e mais que nada naqueles temas que son de grande importancia para o concello, como é o caso dos orzamentos.
2. Son unhos orzamentos, que se presentan tarde e así o reflicte o Interventor no seu informe
3. Son pouco creibles nos seus obxectivos, e así o da a entender o técnico, poñendo en dúbida a efectividade das medidas nel plasmadas
4. Non teñen en conta, e dada a situación económica actual , cuestións en te´rminos sociais, vivenda, escolas infantiseliminación de barreiras arquitéctonicas, etc.
5. Conta con inversión real mínima por parte da Administración Local, xa que a maioría procede de outras administración, Estado e Deputación
6. Teñen estes orzamentos un carácter privatizador total, contratacións asesorias urbaníticas ( non se xustifican dada a pouca construcción que en Neda existe ), empresa recollida lixo, etc
7. O que xa nos parece moito mais grave e un verdadeiro disparate son os mais de 120.000 € ( mais de 20 millóns de antiguas pts)para asitencias a órganos de goberno, dedicacións, gastos de viaxes e de representación.
Un concello como Neda, non se pode permitir tanto dispendio económico e menos nas circunstancias actuiais económicas e máxime cando están sin cubri necesidades básicas dos veciños do Concello, tales como a auga e a rede de sumidoiros en zonas de Anca a Cobeluda, etc
8. Non existindo ademais ningunha partida, que diga que vai cambiar de rumbo o que foi a política municipal ao longo destes 3 anos
Polo explicado dende o Bloque Nacionalista Galego, consideramos que non son os orzamentos que o Concello de Neda precisa.

VIA ALTA CAPACIDADE ENTRE NEDA ( AP-9) E S. SADURNIÑO(AG-64)

Á iniciativa do BNG de Neda e a través das Parlamentarias do grupo Tareixa Táboas e Mª Luisa Bouza, en col do tema dos investimentos previstos e proxectos na “ Vía de alta capacidade entre Neda ( AP-9) e S. Sadurniño (AG-64)”, ben de dar resposta a Consellería de Medio Ambiente, Territorio e Infraestruturas e nela expón.
1º.- A Consellería ten previsto a construción dunha nova estrada de conexión entre a AP-9 ( enlace Neda e AG-64 ( enlace S. Sadurniño )
2º.- A nova estrada discorre integramente polo concello de Neda, non podendo determinar con exactitude os lugares por onde vai pasar, ata que se coñeza o proxecto de trazado.
3º.- Proxecto de trazado e impacto ambiental, están moi avanzados, polo que podería ser entragado antes do remate contractual, que está fixado para “ maio deste ano, posteriormente someterase a información pública e unha vez rematado o prazo de alegacións procederase á análise das mesmas, para continuar coa tramitación legalmente establecida, aprobación de proxecto, trámites expropiatorios para a dispoñibilidade de terreos, procedemento de adxudicación e inicio da obra.

GARZÓN

Confeso que non simpatizo con Garzón. Quizais por non acreditar nos superhomes e, tampouco, por conseguinte, nos superxuices. Quizais por seguir pensando que a Audiencia Nacional é un tribunal de excepción, herdeiro do Tribunal de Orde Pública franquista que, como este, privilexia as razóns de Estado sobre as garantías e a razón xurídica. Baste lembrar os “macroprocesos” instruídos e xulgados pola AN, o caso “Egunkaria”, os clamorosos erros procedimentais que puxeron na rúa a notorios narcotraficantes ou o tratamento de favor que, goberne quen goberne, Emilio Botín adoita receber deste órgao xurisdicional. Así as cousas, o axuizamento de Garzón é indisociábel da degradación institucional que padecemos e que se manifesta con especial acuidade no poder xudicial. Deste ponto de vista Baltasar Garzón é vítima, sen dúbida, dun sistema degradado que el proprio axudou a construir.

Mais se tratando dun asunto complexo hai tamén, sen dúbida, outras perspectivas posíbeis. A perseguizón dos crimes de lesa humanidade cometidos polas ditaduras militares de Chile, Arxentina ou Guatemala e o establecimento do principio de xustiza universal – agora restrinxido na lei tras acordo entre PP e PSOE – reconciliáronme un algo con Garzón, por máis que sempre pensara que á parte de ollar cara os crimes cometidos polas ditaduras latinoamericanas conviña tamén ver de axuizar os perpetrados polo fascismo español. E tamén pode ser que para perseguir os crimes do franquismo houbese que anular previamente a Lei de Amnistía de 1977 formulando a correspondente cuestión de inconstitucionalidade. Proceso, por certo, que nos permitiría non só recuperar a memoria dos que deron a vida por defender as liberdades mais tamén revisar unha transición que, lonxe de ser modélica, segue a condicionar negativamente a democracia no Estado español. Porque, ao cabo, que diferenza hai entre a lei de amnistía española e as leis de ponto final de Arxentina ou Chile? Que é o que distingue os desaparecidos de Franco dos de Videla ou Pinochet? Porén esta non foi a liña seguida por Garzón: el preferíu non cuestionar a lei de amnistía e proceder pola vía, xuridicamente incerta e limitada, da imprescriptibilidade das desaparicións do franquismo.

En todo caso, e sexa como for, Garzón vai ser xulgado por perseguir os asasinatos e desaparicións da ditadura franquista. Por este e non por outros motivos. E vaino ser tras ser acusado por organizacións de estrema dereita, como “Falange Española” e “Manos Limpias” que actúan, como no caso do “Prestige”, como brazo armado do PP. É por iso que neste caso, só neste caso, apoiar a Garzón é apoiar a xustiza. Unha xustiza que, se fose de verdade, faría desaparecer a Audiencia Nacional e a anularía da Lei de Amnistía.

O BNG leva ao Parlamento a situación da Casilla de O Puntal

c.carballeira
Cando van transcorridos preto de 2 anos dende que o Bloque Nacionalista Galego, presentara unha moción ao Pleno do Concello, para que a Casilla do Puntal pasara a Titularidade Municipal, moción aprobada por tódolos grupos con representación no concello e despois de realizadas varias preguntas en pleno para ver a situación na que se atopaban as conversas para a cesión do inmoble, nas que se nos contestou, primeiro que existía acordo, logo que tiña que pasar a Patrimonio, para a súa cesión, o certo é que a día de hoxe , nada se sabe da cesión da Casilla de O Puntal.
Por este motivo a Deputada do BNG Ana Luisa Bouza presentou no Parlamento Galego unha serie de preguntas.
. 1ª) Ten coñecemento o Goberno galego da demanda de cesión da chamada “Casilla do Puntal” realizada polo Concello de Neda?

2ª) Ten previsto o Goberno galego acceder a esta demanda, en qué plazos e en qué condicións?

3ª) Ten dado o Goberno galego resposta formal a esta demanda de cesión realizada polo Concello de Neda e en qué data?

Ao BNG e aos veciños e veciñas de O Puntal preocúpalles que non se esteña a acelerar a cesión deste local dada a situación de deterioro que ten sufrido a súa estrutura e a necesidade que teñen os habitantes desta zona por carecer de local de titularidade municipal para a realización de actividades tal e como teñen outras zonas do concello.

O Gúrtel na Galiza

A Nosa Terra, debulla o informe

O Concurso eólico de Feijóo

MANUEL MERA
O novo concurso da Xunta de Galiza para a adxudicación de potencia eólica favorece ás grandes empresas do sector, segundo coinciden practicamente todos os analistas. Non se trata dunha decisión illada, outro tanto sucede coa nova normativa urbanística, que legaliza inmobles e naves industriais sen licencia, e amplía as zonas para a construción industrial e de edificios a áreas adicadas a outros usos ou protexidas. Na sanidade pública hai proxectos para privatizar servizos en Vigo, Pontevedra e Ferrol. Contra estas medidas erguéronse moitas voces, e non só da oposición política, que cuestionan que se goberne en beneficio exclusivo da grande burguesía.
O tema eólico, no que está en xogo unha parte importante do sector enerxético galego do futuro, foi un dos cabalos de batalla nos que se baseou o programa electoral do presidente da Xunta. Os argumentos empregados polos populares, por exemplo a ilegalidade do concurso realizado polo bipartito, o tempo amosou que non tiñan ningunha base xurídica. En troques, agora, co novo proxecto en marcha, resulta evidente que os motivos de fondo, para unha oposición tan frontal, eran sobre todo económicos, por afectar negativamente o anterior concurso os intereses dos grandes grupos empresariais (que teñen moita incidencia política e nos medios de comunicación).
O problema de fundo non se dá só porque prime unha concepción neoliberal, que impide un reparto amplo entre os empresarios e máis ligado ao país do negocio eólico, senón que ademais, ao adiar a posta en marcha dos investimentos impediu que estes importantes recursos serviran para pular pola actividade económica produtiva, nun intre de crise tan aguda coma actual. O tempo pon a cada un no seu lugar, porén isto non evita que as consecuencias se paguen durante anos por todos e todas.

O Congreso do PT do Brasil

Cando a desgana se vai apoderando dun, nestes días nos que o peso do ceo plomizo cae sobre nós, mentres o vento arrastra o son marcial dos tambores das procesións, achegándonos ao tempo estéticas que producen arrepíos pola súa reminiscencia Ku Klux Klan.

Cando a cuestión das caixas parecera non ter fin, entón, fago unha estratéxica fuxida en diagonal cara o Brasil, e o cuarto Congreso do Partido dos Traballadores, ao que tiven a grande honra de asistir, e a emoción de ver como todas e tódolos militantes unha vez rematado o plenario coreaban de pé a modo de samba PT, PT, PT, PT,... mentres a muller que dirixe o grupo de traballo dedicado a loitar contra o racismo no Brasil dime que o compromiso do PT é “unha loita, pero con alegría”.

Levo cavilando dende entón nesas palabras e en como outra maneira de gobernar é posíbel. Brasil lévanos ensinando como se fai o camiño nun país que era un dos máis inxustos do mundo, e que neste momento se proxecta como a quinta economía do planeta. As fondas transformacións realizadas desde un programa no polo oposto do neoliberalismo, desde esa esquerda utópica que en Europa parece esvaecerse na burocracia do propio sistema.

Mudanzas económicas, sociais, políticas e culturais feitas en tan só sete anos para facer do Brasil un país realmente máis democrático, solidario e soberano. A herdanza atopada polo Partido dos Traballadores era unha situación de décadas perdidas, produto da ditadura militar dos anos sesenta e as posteriores imposicións das políticas neoliberais na América Latina coas regras establecidas no chamado consenso de Washington en 1989, e que trouxeron da man un triste legado: inflación crecente, crise das divisas, parálise económica, desregulación dos mercados e redución do papel do Estado, deixando a un lado as cuestións sociais e os problemas históricos como a distribución da renda e polo tanto o incremento da pobreza.

Os Chicago Boys e as súas teorías ditando os criterios que obrigaban os países que precisaban emprésitos do FMI a desbaratar as súas economías elevando a miseria e o desemprego. Perante unha situación destas características o goberno de Lula tivo a valentía de dar unha viraxe de 180 graos nas políticas implementadas na América Latina, cunha proposta que lembra aquela frase do axedrecista neerlandés Max Euwe que dicía que a estratexia precisa de pensamento e a táctica da observación.

Hai que recoñecerlle ao PT esa intelixencia na implementación dun programa de esquerdas cando asumiu o poder cun grande apoio popular e unha grande incerteza e desconfianza por parte dos inversores financeiros, con fortes ataques na propia campaña do ano 2002.

Os primeiros pasos foron os de establecer os axustes macroeconómicos sólidos co fin de controlar a situación monetaria do país, agravada pola privatización dos bancos públicos estatais e federais (no ano 1990 a participación dos bancos públicos no total das operacions de crédito alcanzaba o 66%, fronte o 36% no ano 2002).

E velaí onde aparecen as medidas máis claramente revolucionarias, iniciativas que marcaron unha inflexión económica substancial no goberno do Partido dos Traballadores, o grande peso da Banca Pública que tivo como obxectivo principal en plena crise internacional dar unha resposta brasileira para evitar que esta contaminase o seu sistema financeiro, ao mesmo tempo que recuperaban o nivel de actividade económica rapidamente, aumentando a sua oferta de crédito un 33% entre setembro de 2008 e xullo de 2009 fronte ás privadas que incrementaron os emprésitos nun 4% e as insitucións estranxeiras un 1,5%.

Ao mesmo tempo que medraba a rede de protección social, o aumento do salario mínimo, así como o mantemento inalterado do seu programa de investimento. Amosando ao mundo como e posible construír un novo modelo de desenvolvemento cun único obxectivo: acadar un novo modelo de sociedade para todos, e non unha nación para uns poucos onde as maiorías sempre permanecen á marxe.

E vendo como a utopía, a loita con alegría e a valentía son posíbeis no Brasil, por que non aquí na Galiza? Hai moito que facer, precísase urxentemente dunha grande maioría política comprometida co país e co seu desenvolvemento económico e social, que dirixa o seu futuro para que este sexa mellor, como na letra da aquela canción de Toquinho, Aquarela:

“E o futuro é unha astronave

que tentamos pilotar

nao tem tempo

nem piedade

nem ten hora de chegar

sen pedir licença

muda a nosa vida”.
Tareixa Táboas coordenadora do BNG
Artg. XORNAL

Rumbo21 entrevistase co Xefe de Gabinete do Ministro de Fomento

Aproveitando a visita de hoxe do ministro de fomento Pepe Blanco aos concellos de Ferrol e Fene, foron varios os actos que dende Rumbo 21 e o BNG de Fene leváronse a cabo para denunciar a necesidade do fin do veto.

Por parte de Rumbo 21, Jesús Varela, foi recibido polo xefe de gabinete do ministro no concello de Ferrol, despois de informarlle de que o ministro non o podería atender. Jesús nesa entrevista, plantexou tódalas preocupacións que temos na comarca pola situación de desemprego e ademáis que non se podía consentir que unha instalación como a de Fene poidese estar infrautilizada, todo moi ben explicado por Jesús.

No concello de Fene, varios políticos do BNG acompañados por moitos veciños, esperaron a chegada do ministro coa pancarta de Sabemos e queremos construir barcos, para lembrarlle novamente a preocupación e mal estar que existe nesta comarca polo nulo traballo que se está a facer dende a presidencia da Unión Europea para cambiar dunha vez por todas a situación de Astano. Aos berros de "O veto de Astano que o quiten este ano!", a demanda non pasou desapercibida, sendo o tema de comentario maioritario por parte de tódolos presentes, conseguindo dar un novo impulso a reivindicación.