A dignidade no mundo da política, non é unha característica que en xeral poidamos apreciar a cotío.
Anxo Quintana relata nunha recente entrevista nun xornal galego, o seu pensamento sobre diferentes cuestións que están a debate no país, dende o recoñecemento de non estar en estes momentos na primeira liña de decisión política. Querer aparecer coma ex dirixente, alguén da súa ascendencia sobre unha importante parte da militancia do BNG, é un xesto de humildade, pouco común entre aqueles que saben que neste momento onde corresponde sumar é dende a reserva activa, agardando a que volva a chegar o seu momento. Concordo co de Allariz, en que determinados poderes fácticos temen ao nacionalismo moderado, e ademais engado que cando alguén destaca por riba da mediocridade, é un sumando que activa alarmas que fan espertar as conxuras dos necios de quenda.
Quintana pretendeu que a súa organización chegase a outros recunchos ideolóxicos da amalgama política galega, dende a plena convicción de que era o mellor tanto para o país, como para a súa propia organización. Algúns non entenderon esta achega positiva dende unha parte da esquerda nacionalista, disposta a mudar axiomas ideolóxicos, con tal de conseguir que todos aqueles que os prexulgaban como ameaza, o fixesen como alternativa. Sentíronse ameazados tanto os susoditos poderes fácticos, como os gardiáns das esencias da súa organización, enrocados nun ideal de corte marxista-leninista condenado á descomposición política que se aprecia, e que importantes dirixentes frontistas recoñecen ás agachadas, por medo á reacción do sursum corda.
O que é lamentable –e niso concordo con Anxo Quintana– é que a Galicia, para poderen acceder a aquelas demandas históricas en materia competencial, só lle queda a posibilidade de teren algún día un grupo parlamentario propio, ao estilo de vascos ou cataláns, que poida negociar estabilidade por autogoberno. Sería lamentable ter que chegar a unha situación de case chantaxe aritmética parlamentaria, para acceder a unha serie de competencias, que doutro xeito estarán sempre no limbo dos non tan xustos. E mentres os persoeiros que só poden aportar en positivo á nosa sociedade, deixan por dignidade a primeira liña da mediocre política de hoxe en día, os que ocupan –máis que asumen– a súa responsabilidade, malviven nun entorno que lles sobrepasa, por non seren conscientes das súas propias limitacións.
Dicía Forrest Gump na multipremiada cinta de Robert Zemeckis, que para encaixar ben no exército só se precisaba facer ben a cama, e manterse moi erguido diante dos mandos. Iso mesmo pretenden algúns que suceda, con persoeiros como Quintana, que teñen a dignidade de non querer...
Ou non?
Rafael Cuiña. xornal