Xa sei que estamos en festas, pero ?

A crise económica e social de Ferrolterra
Ferrolterra está a sufrir un dos períodos recesivos máis duros da súa historia. O ciclo contractivo, que na ría de Ferrol comezou xa hai tempo coa primeira reconversión, a mediados dos anos oitenta do pasado século, tinguiuse de cores moi escuros no comezo do novo milenio cando, no ano 2004, foi asinado un novo acordo de reconversión entre os sindicatos maioritarios -CC.OO. e UGT- a patronal SEPI e a Unión Europea que obrigaba a saír do mercado da construción naval civil ata o ano 2015 ao estaleiro Astano, un dos principais motores de xeración de actividade e emprego da bisbarra ferrolterrán.
Ademais, a bisbarra ferrolá está a ser gravemente atinxida neste segundo lustro de século polo retraso na dotación de infraestruturas de transporte ao porto exterior de Caneliñas -camiños de ferro e plataforma loxística de Mougá- imprescindibles pra convertilo nunha auténtica plataforma marítima de transporte intermodal, pola nova regulamentación sobre o consumo do carbón que atinxe seriamente á viabilidade do propio porto exterior, ao sector de transporte e á xeración de enerxía eléctrica nas centrais das Pontes, e polos retrasos do concurso eólico e a adxudicación final a empresas sen vinculación efectiva nin plantas de produción en Galicia.
Ora por decisións do governo central, ora por decisións do governo autonómico, os sectores marítimo, naval e enerxético, piares fundamentais pra o futuro desenvolvemento ferrolterrán, están a ser postos en tea de xuizo sen que se produza reacción cidadán diante de tanto aldraxe. Ferrol está adormecido e non é quen de espertar do seu letargo. A súa poboación, avellentada e atordoada polos sucesivos expedientes de reconversión, non é quén de arrepoñerse e os partidos políticos maioritarios e sindicatos afíns, co seu silencio, parecen bendecir este triste sino. É triste que perdamos a memoria do que fomos. E triste que as forzas máis vivas e noutrora mobilizadoras da cidadanía ferrolá fiquen caladas mentres as nosas posibilidades de futuro se esfarelan, mentres o saber colectivo da cidade na área da construción naval, tanto no eido off shore como na construción naval militar como na fabricación de turbinas se vai esvaecendo a base de prexubilacións e xubilacións definitivas dos enxeñeiros, delineantes, técnicos e operarios expertos que fixeron da nosa cidade e das súas empresas Bazán e Astano marcas prestixio internacional na construción naval mundial. É certo que construción naval na ría de Ferrol, ao longo de todo o século XX, deixou en segundo plano os aspectos de racionalización de procesos, organización, control da produción e control de custos. A falla de capacidade directiva para resolvelos -Bazán e Astano tiveron enxeñeiros e tecnólogos de primeiro nivel nos eidos da definición técnica, pero malos xestores en orgaización, procesos e control- e o encastelamento sindical nunha actitude inmobilista e pouco flexible, impediron a modernización do sector nos últimos trinta anos.
A anterior dirección de Navantia non foi quén de acadar os obxectivos do plano estratéxico 2007/2011. Os novos xestores deben ser os responsables de impulsar un proceso de modernización tecnolóxica e orgaizativa que permita definir e fabricar novos produtos, diminuír os custos fixos e tecer redes de colaboración máis efectivas e transparentes coas empresas auxiliares. Os sindicatos no deben ficar ao marxe, polo contrario, deben implicarse nunha actitude máis pro-activa, favorecendo a flexibilidade e transladando aos seus afliados a idea de que se a empresa non aumenta a súa produtividade non é competitiva, se non é competitiva non hai mercado, se non hai mercado non hai negocio, e se non hai negocio non hai emprego nin salarios. Desacóugame moito a constatación dun estado de ánimo xeralizado, de derrota, que o penetra todo, que estende o bulo de que o sector naval non ten futuro, e que a única solución e a prexubilación. Algúns din que cos nosos salarios non podemos construír barcos ¡Non é certo! Alemaña é hoxe o principal construtor europeo, Noruega é o principal foco da tecnoloxía off shore en Europa e Dinamarca está a liderar a construción de plataformas de soporte para torres eólicas mariñas. En todos estes países as condicións de vida e os salarios son moito máis altos que os españois. Acontece o mesmo en Asia con Xapón e Corea. O problema non son os salarios nominais, senón a relación entre o que se cobra e o que se fai. É imprescindible aumentar a produtividade do factor traballo, porque é moito máis baixa en España que nos países nos que a construción naval funciona. A responsabilidade cómpre en primeiro lugar aos que dirixen, aos que deberían orgaizar e non teñen capacidade, non queren ou non saben pero, tamén ás orgaizacións sindicais que non poden seguir a pasar do problema sen querer ver as ameazas que atinxen ao sector, sen ter en conta a precaria situación patrimonial da empresa e sen implicarse a prol dos procesos de maior flexibilidade, incremento da produtividade e innovación tecnolóxica.
art, voz
esperta Ferrolterra

Felices Festas

A Asemblea Local do BNG, deséxavos Felices Festas

O nacionalista Pérez Bouza, senador "revelación" para os xornalistas

O senador do BNG recibiu o premio que conceden os periodistas parlamentarios das Cortes do Estado
O senador do BNG, Xosé Manuel Pérez Bouza, foi galardonado onte á noite como “Senador Revelación” por parte dos Xornalistas Parlamentares das Cortes do Estado.
Son moitas as súas iniciativas sobre as principais infraestruturas galegas, nomeadamente ourensanas, sobre aspeitos medioambientais, culturais e socio-económicas. "Sen esquecer a súa orixe ourensá, de A Limia, que lle leva a amosar unha especial sensibilidade cos problemas e temas relacionados con esta terra". A deputada do BNG, Olaia Fernández Davila, tamén estaba nominada polos xornalistas parlamentares ao galardón de parlamentar máis activa

ES LO QUE HAY

La historia se repite y se repite tal cual en el fondo y en las formas, pues lo ocurrido con Astano, ahora se vuelve a vivir con el decreto del carbón. Esa amarga experiencia vivida en Ferrolterra con el astillero de Fene, producto del engaño del PP y del PSOE, ahora se vuelve a repetir con las centrales térmicas de As Pontes y Cerceda y con los mismos partidos como protagonistas.

Los pasos dados hasta el momento con el Decreto del carbón, guardan un parecido extraordinario con lo vivido con Astano, y las presumibles consecuencias, ni que decir tiene. Pero si esto lleva el camino que lleva, que a nadie le quepa la menor duda de que es por la acción política desplegada por los dos grandes partidos así como, por la condescendencia que con estos tuvieron los grandes sindicatos.
Por eso, y aún siendo normal que nos lamentemos, lo que ya no lo es tanto es que nos sorprendamos. Pues las posturas adoptadas por todos estos agentes en alguno de los últimos acontecimientos producidos en esta comarca, dejaron patente que para ellos hay otros intereses que priman por encima de los de Ferrolterra. Y claro, estando las cosas así, por estas comarcas a nadie le puede extrañar el divorcio existente entre la sociedad y la clase dirigente actual.

No se puede entender que haga tan solo unas semanas que los encerrados en el ayuntamiento de As Pontes por el Decreto del carbón, no recibiesen más que apoyos por parte de diputados, senadores, conselleiros, alcaldes..., etc., etc., y ahora, a la vuelta de la esquina, toda esa solidaridad sea mentira cochina.
Una vez más, los ciudadanos de Ferrolterra fuimos espectadores de hasta donde puede llegar la hipocresía de algunos representantes políticos, y eso, se pudo constatar con la negativa de los senadores de los dos grandes partidos a apoyar la proposición del BNG para intentar modificar el decreto del carbón.

¿Dónde están ahora todos esos personajes que hace tan solo unos días se sumaban a todas y cada una de las manifestaciones que por el Decreto del carbón se hacían? ¿Pero dónde están esos que decían que antes que socialistas eran gallegos? ¿Cómo puede un senador de Ferrol, Juan Juncal, no apoyar modificaciones al Decreto para que éste sea más equitativo con su tierra?

Es cierto que estos dos partidos y por su implantación por toda la geografía española, tienen que defender múltiples y diferentes intereses, pero lo que no se puede aceptar, es la doble moralidad que los representantes gallegos de estos dos partidos demuestran un día si y otro también, diciendo una cosa en Galicia y haciendo otra bien distinta en Madrid.

La verdad es que se comportan como unos falsos. Y no vale decir que uno se debe a la disciplina de partido, no, no vale, porque esa es la justificación a comportamientos que casi siempre significan mirar para el propio ombligo.

En democracia, efectivamente a quien uno se debe es a los intereses generales del pueblo, pero esos intereses, no pueden pasar permanentemente por perjudicar una y otra vez a los mismos de siempre, como ocurre con las comarcas de Ferrolterra. Y si llega el momento, en el que uno no puede ser honrado al cien por cien, esa falta de honradez tiene que darse por extralimitarse uno en la defensa de su tierra, en la defensa de la tierra en la que uno nació, en la que vive y por la que es cargo público. Y en ese contexto, creo sinceramente que los representantes políticos y sindicales de Ferrolterra, últimamente no se están portando todo lo bien que debieran con ella.

Se dice del indecente, que es una persona que no tiene honestidad. Y en esa línea, habría que preguntarse hasta dónde llega la integridad de esos políticos que se atreven a posicionarse públicamente y luego sin el menor rubor, cambian su postura y dicen digo donde decían diego. Esos mismos representantes públicos que no dudaran (hay que ver que cara tienen) ni lo más mínimo en volver a pedirle su apoyo a aquellos a los que ahora, una vez más, traicionaron

Los efectos que el decreto del carbón tendrá en As Pontes y Cerceda, así como en sus zonas de influencia, todavía se desconocen, y eso ocurre porque la partida aún no terminó. De momento, ya se consiguió poder subvencionar cuatro años más, y a partir de ahí, ya veremos.

¿Recuerdan que hace dos días era hasta el 2014? Pues bien, ahora ya es hasta el 2018 y veremos hasta donde esto da de sí, porque igual y desgraciadamente, ocurre lo mismo que con Astano.
Mal haríamos los ciudadanos en ignorar todas estas jugarretas que nos hacen, la sociedad debe de tener presente quien y como le defiende, y en ese contexto, debe de saber si tiene que rectificar o no.

Si es lo que hay y se mantiene, es porque el pueblo, soberano, así lo quiere, por lo tanto, si aún teniendo la oportunidad de cambiar las cosas no lo hacemos, luego no nos lamentemos.
Viernes, 10 de Diciembre de 2010 00:00 Jesús Varela Castro ( D.F)

O GOBERNO DO ESTADO E O GOBERNO GALEGO SON OS

HOXE TEMOS QUE FALAR DE IMPREVISIÓN ABANDONO NEGLIXENCIA
HOXE MILES DE GALEGAS E DE GALEGOS, E DESDE LOGO O BNG TAMÉN,
TEMOS A SENSACIÓN DE QUE ANTE A MÁIS MÍNIMA CONTINXENCIA ESTE
PAÍS ESTÁ SEMPRE VENDIDO POLO DESLEIXO E A FALTA DE
COMPETENCIA DO GOBERNO DO ESTADO DO PSOE E DO GOBERNO DA
XUNTA DE GALIZA DO PP.
A responsabilidade é das administracións titulares das vías afectadas,
con independencia do réxime de explotación e conservación (directa no caso
de estradas secundarias, ou concesional no caso de autoestradas e autovías),
xa que
- A adversidade meteorolóxica fora convenientemente advertida,
e polo tanto deberían terse posto en marcha mecanismos
de prevención.
- O colapso non só se produciu en zonas de media e alta montaña
ailladas (algo que poderíamos considerar comprensíbel ) senón
en zonas onde a altitude se sitúa apenas entre 200-400 metros
onde apenas hai concentración de neve, senón
simplemente de xeo.
- A imprevisión foi absoluta pola escasa presenza de servizos de
conservación no día de onte, malia avisarse dun empeoramento
das condicións meteorolóxicas para a noite e mañá do venres.
- Chove sobre mollado, sobre todo no caso da concesionaria da
AP-9, que xa demostrou a incapacidade para garantir o tránsito
e seguridade noutros episodios meteorolóxicos sen que desde o
titular da estrada, Ministerio de Fomento, se lle teñan esixido
melloras no mantemento e conservación da infraestrutura.
Cómpre explicacións tanto por parte do ministro de Fomento como por parte
do presidente da Xunta.
E cómpre non só explicacións, cómpre que se depuren responsabilidades.
Que haxa demisións.
O caos saldouse con molestias para moitos cidadáns, perdas económicas e non
poucos sinistros nas estradas.
Houbo incidencias meteorolóxicas semellantes en Asturias, Euskadi e
Cantabria, mais só en Galiza se tiveron que cortar autoestradas.
Iso ten dous responsábeis: o Goberno do Estado e o Goberno de Galiza.
Mais non abonda coas demisións.
Hai que actuar contra as empresas concesionarias da AP-9 e das
autovías de titularidade galega para que acometan un plano de
conservación serio destas infraestruturas de comunicación.
E hai que actuar tamén contra elas por continuaren a cobrar portaxes en
momentos en que non se presta un servizo adecuado ao cidadán.
Hai que acabar con este escándalo e coa impunidade coa que as
empresas concesionarias actúan, amparadas polo desleixo e a cumplicidade
dos gobernos estatal e galego.